พยัคฆา, พยัคฆิน, พยัคฆี หมายถึง ดู พยัคฆ, พยัคฆ์.
ดู พยัคฆ, พยัคฆ์.
ดู พยัคฆ, พยัคฆ์.
ดู พยัคฆ, พยัคฆ์.
[พะยัด] น. พัด. (ส. วฺยชน).
[พะยันชะนะ] น. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยใช้อวัยวะส่วนต่าง ๆในปากและคอ เช่น เสียง ป โดยทั่วไปจะออกเสียงพยัญชนะร่วมกับเสียงสระ, เสียงพยัญชนะ ก็เรียก; ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงพยัญชนะเช่น ก ข, รูปพยัญชนะ ก็เรียก, ตัวหนังสือ เช่น แปลโดยพยัญชนะ;กับข้าวที่ไม่ใช่แกง, คู่กับ สูปะ ซึ่งหมายถึง แกง. (ป. พฺยญฺชน, วฺยญฺชน;ส. วฺยญฺชน); ลักษณะของร่างกาย.
[พะยัด] น. ผู้เรียน, ผู้รู้. ว. ฉลาด, เฉียบแหลม. (ป. พฺยตฺต, วฺยตฺต;ส. วฺยกฺต).
[พะยับ] ว. ครึ้ม, มืดมัว, (ใช้แก่อากาศ) เช่น พยับฟ้า พยับฝน พยับเมฆ.